Monday, December 17, 2007

Ξεχασμένα σχόλια....

Ο Πέτρος Κόκκαλης δήλωσε μεταξύ άλλων στην εκπομπή που προηγήθηκε του αγώνα με την Βέρντερ , στο Nova: "Αυτό που προέχει και μας ενδιαφέρει είναι το πως θα μπουν τα παιδιά στον αγωνιστικό χώρο, για να πάρουν την πρόκριση". (το απόσπασμα είναι από την εφημερίδα "Πρωταθλητής", 12-12-07, σελ 3).
Η δήλωση αυτή λέει από μόνη της αρκετά σχετικά με τη δουλειά που γίνεται πλέον στον Ολυμπιακό και ξεκίνησε σιγά-σιγά από τις περισυνές αλλαγές, διοικητικές και μη.

Όλοι οι παίκτες, τεχνική ηγεσία, διοίκηση, μιλάνε για ομοιογένεια, σοβαρότητα, δουλειά. Όλοι σχεδιάζουν τον Ολυμπιακό του προσεχούς μέλλοντος (3 με 4 χρόνια από τώρα) και ακολουθούν κατά γράμμα το πρόγραμμα.

Το πάθος και η ψυχή του Στολτίδη μου θυμίζει το αντίστοιχο του Μητρόπουλου και του Αμανατίδη.

Αυτό που κάνει άψογα ο Κοβάσεβιτς σήμερα, θα το κάνει στο μέλλον ο Μήτρογλου. Ο Μήτρογλου θα είναι ο μεγάλος βασικός επιθετικός του Ολυμπιακού και για πολλά χρόνια, όταν σταματήσει από τον Ολυμπιακό ο Ντάρκο.

Ο Μενδρινός σε όσα παιχνίδια έχει παίξει, παρουσιάζει μια σταθερότητα και καθόλου άγχος. Παραδείγματα πολλά, θα αναφέρω μόνο την ψύχραιμη απόκρουσή του στη γραμμή του τέρμαος μετά από κεφαλιά του παίκτη της Βέρντερ. Γενικά όμως, δεν κάνει λάθη και δείχνει σταθερότητα.

Όπως άλλωσε δήλωσε ο Sir Takis μετά τη λήξη του αγώνα με τη Βέρντερ, "αποτελεί αναμφισβήτητα δικαίωση για τους παλαιούς παίκτες της ομάδας τους οποίους κρατήσαμε το καλοκαίρι, ώστε να αποτελέσουν τον συνδετικό κρίκο μεταξύ της παλιάς και της νέας ομάδας που προσπαθούμε να χτίσουμε" (το απόσπασμα είναι από την εφημερίδα "Πρωταθλητής", 12-12-07, σελ 5).

Άντζας, Ζεβλάκοφ, Τοροσίδης, Πάντος. τι να πει κανείς για αυτήν την αμυντική διάταξη? Μόνο τα καλύτερα. Τόσα χρόνια ο Ολυμπιακός υπέφερε αμυντικά κι εμείς τρέμαμε κάθε φορά που δεχόμασταν επίθεση. Με τον ερχομό του Λεμονή ήρθε ξανά ο Άντζας και τα πράγματα πήραν το σωστό τους δρόμο. Δεν τρέμουμε πλέον. Η άμυνα δείχνει σταθερότητα, σοβαρότητα, ομοιογένεια, συνεργασία, επικοινωνία μεταξύ τους. Η άμυνα πλέον μπορεί να εναλλάσεται και με τη συμμετοχή του Σέζαρ και του Μπράβο. Καλό αυτό, για να μην φοβόμαστε από πιθανούς τραυματισμούς κάποιου ή κάποιων αμυντικών.

Πάντα θα φωνάζω "Αντωνάκη είσα τρέλα με την κόκκινη φανέλα" και πάντα θα στο λέω "Αντωνάκη Θρύλε ολέο". Please don't go αυτό το καλοκαίρι. Μείνε και του χρόνου. Είσαι ο καλύτερος που είχαμε ποτέ. Αντέχεις ακόμη.

Μπράβο στο Λούα για τη σοβαρότητα και ωριμότητα που παρουσιάζει στα τελευταία παιχνίδια. Φαίνεται να του πηγαίνει η θέση του αριστερού εξτρέμ. Προκαλεί προβλήματα σε εκείνη την πλευρά της αντίπαλης, αφού είναι γρήγορος, δεν τον προλαβαίνουν, κάνει κόλπα και τους τριπλάρει και λόγω της ταχύτητάς του ωθεί την επίθεσή μας να ανέβει γρήγορα, με αποτέλεσμα να προκαλεί αναστάτωση και αποδιοργάνωση της αντίπαλης άμυνας. Κάτι το οποίο προκαλεί και ο Γκαλέτι από τα δεξιά.

Τι να πούμε για τον Γκαλέτι? Το δεξί εξτρέμ που μας έλειπε από την εποχή του Τσιαντάκη, ευτυχώς το βρήκαμε στο πρόσωπό του. Σαφώς πολύ καλύτερος, ταχύς, ακριβής στις επιλογές του, γνωρίζει μπάλα, ομαδικός και συνεργάσιμος και βέβαια ξέρει πως και μπορεί και σκοράρει.

Ντάρκο, Ντάρκο, Ντάρκο. Για άλλη μια φορά είσαι πολύ μεγάλος επιθετικός. Στο πρόσωπό του βρήκαμε τον πραγματικό επιθετικό, δηλαδή αυτόν που δεν είναι μόνο στα λόγια (βλέπε Κωνσταντίνου) αλλά και στα έργα. Ο άνθρωπος ξέρει πώς να σκοράρει, πώς να βάζει γκολ. Επίσης, δείχνει κάθε φορά να γουστάρει το ποδόσφαιρο, όπως γουστάραμε μικροί όταν παίζαμε μπάλα. Του αρέσει αυτό που κάνει και ευτυχώς για εμάς, το κάνει τέλεια. Άλλωστε, απλουστευμένα, ο επιθετικός τι κάνει? Βάζει γκολ σχεδόν σε κάθε αγώνα, κατά μέσο όρο. Αλλά και αρκετά άλλα, που ο Κοβάσεβιτς τα κάνει άψογα.

Πατσαντζόγλου και Λεντέσμα, είναι απαραίτητοι πλέον και αυτό το επιτυγχάνουν με τη δουλειά που κάνουν μέσα στο γήπεδο. Η ομάδα εμφανίζει σταθερότητα στα χαφ και στιβαρότητα. Δεν παίζει κλωτσοσκούφι πλέον και ούτε φοβάται ή δυσκολεύεται να μεταφέρει τη μπάλα από την άμυνα προς την επίθεση. Μπράβο στο κέντρο που έχουμε. Εάν το ενισχύσουμε λίγο περισσότερο, θα έχουμε και αντικαταστάτες, ούτως ώστε να μην ανησυχούμε μετά από κάθε τραυματισμό κάποιου.

Φέτος φαίνεται πως ο Ολυμπιακός, σε όλα του επίπεδα, χρησιμοποιεί μυαλό και στρατηγική κατά τη διάρκεια του αγώνα. Δείχνει πως είτε παίζει καλή μπάλα, είτε μέτρια, ΔΕΝ ΑΣΤΕΙΕΥΕΤΑΙ!! Κάθε παιχνίδι έχει τη δική του σημασία για αυτόν και αυτός δεν αστειεύεται. Ακολουθεί τη στρατηγική του για κάθε παιχνίδι και δείχνει διαβασμένος για αυτό. Φέτος δεν υπάρχουν εκπλήξεις για αυτόν. Τουλάχιστον έως τώρα. Ο φετινός Ολυμπιακός (και των επόμενων χρόνων βέβαια) είναι ένα πρωτάθλημα μόνος του. Λες και είναι η ομάδα guest στο Ελληνικό Πρωτάθλημα, προκειμένου αυτό να αποκτήσει ουσία, αξία και μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Είναι προφανές πως αυτή η αλλαγή και η νέα εικόνα έχει ξεκινήσει από την Διοικητική Αλλαγή, από την αλλαγή της Διοικητικής Δομής της ΠΑΕ. Γι αυτό και ο Λεμονής μπορεί και κάνει τη δουλειά του, οι παίκτες είναι οι κατάλληλοι, κλπ. Όλα δείχνουν να δουλεύουν αρμονικά και συστηματικά. Άλλωστε, όλοι από την κορυφή ως τους ποδοσφαιριστές, είναι τμήμα της Διοικητικής Δομής.

Θα μου άρεσε να έβλεπα σε λίγο καιρό την ομάδα να προπονείται νωρίς το πρωί, ας πούμε κατά τις 8, και να ξεκινάει με TAI CHI CHUAN. Η εφαρμογή της κινεζικής πειθαρχίας στην ομάδα, θα την εκτινάξει στα ύψη.

ΜΠΡΑΒΟ σε ΟΛΟΥΣ!!!!!

Wednesday, December 12, 2007

Κατάθεση συναισθημάτων 11.12.2007

Δεν είχα εισιτήριο και παρακολουθούσα τον αγώνα από μία καφετέρια που βρίσκεται έξω από το γήπεδο. Ήταν από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της ζωής μου ως φίλαθλος του Ολυμπιακού. Να βλέπω το γήπεδο φωτισμένο, τους φιλάθλους και τις σημαίες όσο μπορούσα να τους διακρίνω από τις εισόδους των θυρών, να ακούω τις ιαχές του κόσμου που είχε γεμίσει το γήπεδο, ήταν πολύ συγκινητικό. Δυστυχώς δεν βρήκα εισιτήριο. Το πρώτο γκολ το άκουσα στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μου, έχοντας την ένταση σχεδόν στο μέγιστο, ανοιχτά τα παράθυρα παρά το κρύο που έκανε, να τρέχω με 120 στην παραλιακή για να προλάβω να φτάσω στο Καραϊσκάκη, έστω για να είμαι κοντά κι ας μην είμαι μέσα. Αρκεί να αισθάνομαι την ένταση, πως προσφέρω κι εγώ στην επίτευξη της νίκης έστω κι απ' έξω. Στο πρώτο γκολ χειροκροτούσα μέσα στο αυτοκίνητο και τραγουδούσα, και όσοι με έβλεπαν από τα διπλανά αυτοκίνητα με κοιτούσαν με περιέργεια και απορία. Δεν με ενδιέφερε όμως. Εάν δεν είσαι Ολυμπιακός, εάν δεν έχεις ζήσει μέσα στο γήπεδο στιγμές που έχουν χαραχτεί στην ψυχή σου, δεν μπορείς να καταλάβεις ακριβώς το πώς αισθανόμουν εκείνη τη στιγμή. Μία από αυτές τις στιγμές είναι η ήττα του Ολυμπιακού από τον Παναθηναϊκό με 4-0 στο Ολυμπιακό Στάδιο, πριν από πάρα πολλά χρόνια. Εκείνο το βράδυ έκλαιγα στο γήπεδο, θυμάμαι να φωνάζουμε όλοι οι γαύροι τους παίκτες μας “πουλημένοι, πουλημένοι” και εγώ να κλαίω, να κάθομαι στην αγκαλιά του πατέρα μου και να κλαίω στους ώμους του έντονα και να μην μπορώ να βλέπω όλο το παιχνίδι. Δεν ήθελα να φύγω γιατί ήξερα πως την άλλη μέρα το πρωί στο σχολείο θα με κορόιδευαν οι Παναθηναϊκοί συμμαθητές μου. Αυτές οι σκέψεις και άλλες πέρασαν σε δευτερόλεπτα από το μυαλό μου καθώς πήγαινα στο γήπεδο σήμερα. Όταν βάλαμε το δεύτερο γκολ δάκρυσα. Όταν βάλαμε το τρίτο δεν μπορούσα να συγκρατήσω το κλάμα μου. Με κοιτούσαν οι γύρω μου και με την έκφραση του προσώπου τους μου έδειχναν πως με καταλάβαιναν. Πώς άλλωστε να μην με καταλάβαιναν, όταν παρόμοιες στιγμές είχαν ζήσει κι εκείνοι στο παρελθόν? Δίπλα μου είχα ηλικιωμένους οι οποίοι πετάχτηκαν όρθιοι από την καρέκλα τους στο τρίτο γκολ. Τότε ήταν που υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως από του χρόνου και για πάντα θα αγοράζω “διαρκείας”. Είχα πέρισυ και φέτος δεν πήρα, εξαιτίας κάποιων προβλημάτων που είχα. Του χρόνου όμως θα πάρω.

Εάν έβλεπα τον αγώνα από το σπίτι μου, σίγουρα θα ξεσήκωνα τη γειτονιά με τις φωνές μου, όπως είχα κάνει στο πρώτο παιχνίδι με την Βέρντερ. Ίσως όμως να μην έκλαιγα, να μην είχα την ίδια συναισθηματική αντίδραση. Πήγα όμως στο γήπεδο, έστω και απέξω, για να ζήσω αξέχαστες στιγμές.

Είναι η πρώτη φορά νομίζω που γράφω την ίδια νύχτα μετά το τέλος του αγώνα και όχι την επόμενη ημέρα ή πιο μετά. Ήθελα να καταγράψω τα συναισθήματά μου.

Το παιχνίδι όλο ακόμη δεν το έχω δει. παρά μόνο το δεύτερο ημίχρονο από μεγάλη απόσταση από την οθόνη και βέβαια τα γκολ. Τα σχόλιά μου για τον αγώνα θα τα γράψω αύριο ή μεθαύριο, που θα το έχω δει στο σπίτι μου. Αυτή τη στιγμή το μόνο που θέλω είναι να γράψω τα συναισθήματά μου. Και να πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όλους σας για όσα ένιωσα σήμερα. Ομάδα, φιλάθλους, Θεό. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. 

Και βέβαια μία συγγενή μου. Σε ευχαριστώ.