Κατάθεση συναισθημάτων 11.12.2007

Δεν είχα εισιτήριο και παρακολουθούσα τον αγώνα από μία καφετέρια που βρίσκεται έξω από το γήπεδο. Ήταν από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της ζωής μου ως φίλαθλος του Ολυμπιακού. Να βλέπω το γήπεδο φωτισμένο, τους φιλάθλους και τις σημαίες όσο μπορούσα να τους διακρίνω από τις εισόδους των θυρών, να ακούω τις ιαχές του κόσμου που είχε γεμίσει το γήπεδο, ήταν πολύ συγκινητικό. Δυστυχώς δεν βρήκα εισιτήριο. Το πρώτο γκολ το άκουσα στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μου, έχοντας την ένταση σχεδόν στο μέγιστο, ανοιχτά τα παράθυρα παρά το κρύο που έκανε, να τρέχω με 120 στην παραλιακή για να προλάβω να φτάσω στο Καραϊσκάκη, έστω για να είμαι κοντά κι ας μην είμαι μέσα. Αρκεί να αισθάνομαι την ένταση, πως προσφέρω κι εγώ στην επίτευξη της νίκης έστω κι απ' έξω. Στο πρώτο γκολ χειροκροτούσα μέσα στο αυτοκίνητο και τραγουδούσα, και όσοι με έβλεπαν από τα διπλανά αυτοκίνητα με κοιτούσαν με περιέργεια και απορία. Δεν με ενδιέφερε όμως. Εάν δεν είσαι Ολυμπιακός, εάν δεν έχεις ζήσει μέσα στο γήπεδο στιγμές που έχουν χαραχτεί στην ψυχή σου, δεν μπορείς να καταλάβεις ακριβώς το πώς αισθανόμουν εκείνη τη στιγμή. Μία από αυτές τις στιγμές είναι η ήττα του Ολυμπιακού από τον Παναθηναϊκό με 4-0 στο Ολυμπιακό Στάδιο, πριν από πάρα πολλά χρόνια. Εκείνο το βράδυ έκλαιγα στο γήπεδο, θυμάμαι να φωνάζουμε όλοι οι γαύροι τους παίκτες μας “πουλημένοι, πουλημένοι” και εγώ να κλαίω, να κάθομαι στην αγκαλιά του πατέρα μου και να κλαίω στους ώμους του έντονα και να μην μπορώ να βλέπω όλο το παιχνίδι. Δεν ήθελα να φύγω γιατί ήξερα πως την άλλη μέρα το πρωί στο σχολείο θα με κορόιδευαν οι Παναθηναϊκοί συμμαθητές μου. Αυτές οι σκέψεις και άλλες πέρασαν σε δευτερόλεπτα από το μυαλό μου καθώς πήγαινα στο γήπεδο σήμερα. Όταν βάλαμε το δεύτερο γκολ δάκρυσα. Όταν βάλαμε το τρίτο δεν μπορούσα να συγκρατήσω το κλάμα μου. Με κοιτούσαν οι γύρω μου και με την έκφραση του προσώπου τους μου έδειχναν πως με καταλάβαιναν. Πώς άλλωστε να μην με καταλάβαιναν, όταν παρόμοιες στιγμές είχαν ζήσει κι εκείνοι στο παρελθόν? Δίπλα μου είχα ηλικιωμένους οι οποίοι πετάχτηκαν όρθιοι από την καρέκλα τους στο τρίτο γκολ. Τότε ήταν που υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως από του χρόνου και για πάντα θα αγοράζω “διαρκείας”. Είχα πέρισυ και φέτος δεν πήρα, εξαιτίας κάποιων προβλημάτων που είχα. Του χρόνου όμως θα πάρω.

Εάν έβλεπα τον αγώνα από το σπίτι μου, σίγουρα θα ξεσήκωνα τη γειτονιά με τις φωνές μου, όπως είχα κάνει στο πρώτο παιχνίδι με την Βέρντερ. Ίσως όμως να μην έκλαιγα, να μην είχα την ίδια συναισθηματική αντίδραση. Πήγα όμως στο γήπεδο, έστω και απέξω, για να ζήσω αξέχαστες στιγμές.

Είναι η πρώτη φορά νομίζω που γράφω την ίδια νύχτα μετά το τέλος του αγώνα και όχι την επόμενη ημέρα ή πιο μετά. Ήθελα να καταγράψω τα συναισθήματά μου.

Το παιχνίδι όλο ακόμη δεν το έχω δει. παρά μόνο το δεύτερο ημίχρονο από μεγάλη απόσταση από την οθόνη και βέβαια τα γκολ. Τα σχόλιά μου για τον αγώνα θα τα γράψω αύριο ή μεθαύριο, που θα το έχω δει στο σπίτι μου. Αυτή τη στιγμή το μόνο που θέλω είναι να γράψω τα συναισθήματά μου. Και να πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όλους σας για όσα ένιωσα σήμερα. Ομάδα, φιλάθλους, Θεό. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. 

Και βέβαια μία συγγενή μου. Σε ευχαριστώ.