Monday, January 14, 2008

Τίτλοι τέλους....

Αντιγράφω το δημοσιευμένο της πρεμιέρας μου κείμενο στο νέο ιστολόγιό μου, του οποίου η διεύθυνση είναι "http://olympiacosfc.pblogs.gr/":

Πρεμιέρα λοιπόν! Νέο έτος, ξεκίνησε σήμερα ο Β' Γύρος της Superleague, ξεκίνησα το νέο μου blog για τον Ολυμπιακό, καταγράφοντας τις απόψεις και τα σχόλιά μου για την ομάδα που λατρεύω εγώ και εκατομμύρια ακόμη άλλοι φίλαθλοι.

Το προηγούμενο blog στο οποίο έγραφα ήταν το "http://gavros.blogspot.com/". Θα παραμείνει uploaded για ιστορικούς λόγους.

Monday, December 17, 2007

Ξεχασμένα σχόλια....

Ο Πέτρος Κόκκαλης δήλωσε μεταξύ άλλων στην εκπομπή που προηγήθηκε του αγώνα με την Βέρντερ , στο Nova: "Αυτό που προέχει και μας ενδιαφέρει είναι το πως θα μπουν τα παιδιά στον αγωνιστικό χώρο, για να πάρουν την πρόκριση". (το απόσπασμα είναι από την εφημερίδα "Πρωταθλητής", 12-12-07, σελ 3).
Η δήλωση αυτή λέει από μόνη της αρκετά σχετικά με τη δουλειά που γίνεται πλέον στον Ολυμπιακό και ξεκίνησε σιγά-σιγά από τις περισυνές αλλαγές, διοικητικές και μη.

Όλοι οι παίκτες, τεχνική ηγεσία, διοίκηση, μιλάνε για ομοιογένεια, σοβαρότητα, δουλειά. Όλοι σχεδιάζουν τον Ολυμπιακό του προσεχούς μέλλοντος (3 με 4 χρόνια από τώρα) και ακολουθούν κατά γράμμα το πρόγραμμα.

Το πάθος και η ψυχή του Στολτίδη μου θυμίζει το αντίστοιχο του Μητρόπουλου και του Αμανατίδη.

Αυτό που κάνει άψογα ο Κοβάσεβιτς σήμερα, θα το κάνει στο μέλλον ο Μήτρογλου. Ο Μήτρογλου θα είναι ο μεγάλος βασικός επιθετικός του Ολυμπιακού και για πολλά χρόνια, όταν σταματήσει από τον Ολυμπιακό ο Ντάρκο.

Ο Μενδρινός σε όσα παιχνίδια έχει παίξει, παρουσιάζει μια σταθερότητα και καθόλου άγχος. Παραδείγματα πολλά, θα αναφέρω μόνο την ψύχραιμη απόκρουσή του στη γραμμή του τέρμαος μετά από κεφαλιά του παίκτη της Βέρντερ. Γενικά όμως, δεν κάνει λάθη και δείχνει σταθερότητα.

Όπως άλλωσε δήλωσε ο Sir Takis μετά τη λήξη του αγώνα με τη Βέρντερ, "αποτελεί αναμφισβήτητα δικαίωση για τους παλαιούς παίκτες της ομάδας τους οποίους κρατήσαμε το καλοκαίρι, ώστε να αποτελέσουν τον συνδετικό κρίκο μεταξύ της παλιάς και της νέας ομάδας που προσπαθούμε να χτίσουμε" (το απόσπασμα είναι από την εφημερίδα "Πρωταθλητής", 12-12-07, σελ 5).

Άντζας, Ζεβλάκοφ, Τοροσίδης, Πάντος. τι να πει κανείς για αυτήν την αμυντική διάταξη? Μόνο τα καλύτερα. Τόσα χρόνια ο Ολυμπιακός υπέφερε αμυντικά κι εμείς τρέμαμε κάθε φορά που δεχόμασταν επίθεση. Με τον ερχομό του Λεμονή ήρθε ξανά ο Άντζας και τα πράγματα πήραν το σωστό τους δρόμο. Δεν τρέμουμε πλέον. Η άμυνα δείχνει σταθερότητα, σοβαρότητα, ομοιογένεια, συνεργασία, επικοινωνία μεταξύ τους. Η άμυνα πλέον μπορεί να εναλλάσεται και με τη συμμετοχή του Σέζαρ και του Μπράβο. Καλό αυτό, για να μην φοβόμαστε από πιθανούς τραυματισμούς κάποιου ή κάποιων αμυντικών.

Πάντα θα φωνάζω "Αντωνάκη είσα τρέλα με την κόκκινη φανέλα" και πάντα θα στο λέω "Αντωνάκη Θρύλε ολέο". Please don't go αυτό το καλοκαίρι. Μείνε και του χρόνου. Είσαι ο καλύτερος που είχαμε ποτέ. Αντέχεις ακόμη.

Μπράβο στο Λούα για τη σοβαρότητα και ωριμότητα που παρουσιάζει στα τελευταία παιχνίδια. Φαίνεται να του πηγαίνει η θέση του αριστερού εξτρέμ. Προκαλεί προβλήματα σε εκείνη την πλευρά της αντίπαλης, αφού είναι γρήγορος, δεν τον προλαβαίνουν, κάνει κόλπα και τους τριπλάρει και λόγω της ταχύτητάς του ωθεί την επίθεσή μας να ανέβει γρήγορα, με αποτέλεσμα να προκαλεί αναστάτωση και αποδιοργάνωση της αντίπαλης άμυνας. Κάτι το οποίο προκαλεί και ο Γκαλέτι από τα δεξιά.

Τι να πούμε για τον Γκαλέτι? Το δεξί εξτρέμ που μας έλειπε από την εποχή του Τσιαντάκη, ευτυχώς το βρήκαμε στο πρόσωπό του. Σαφώς πολύ καλύτερος, ταχύς, ακριβής στις επιλογές του, γνωρίζει μπάλα, ομαδικός και συνεργάσιμος και βέβαια ξέρει πως και μπορεί και σκοράρει.

Ντάρκο, Ντάρκο, Ντάρκο. Για άλλη μια φορά είσαι πολύ μεγάλος επιθετικός. Στο πρόσωπό του βρήκαμε τον πραγματικό επιθετικό, δηλαδή αυτόν που δεν είναι μόνο στα λόγια (βλέπε Κωνσταντίνου) αλλά και στα έργα. Ο άνθρωπος ξέρει πώς να σκοράρει, πώς να βάζει γκολ. Επίσης, δείχνει κάθε φορά να γουστάρει το ποδόσφαιρο, όπως γουστάραμε μικροί όταν παίζαμε μπάλα. Του αρέσει αυτό που κάνει και ευτυχώς για εμάς, το κάνει τέλεια. Άλλωστε, απλουστευμένα, ο επιθετικός τι κάνει? Βάζει γκολ σχεδόν σε κάθε αγώνα, κατά μέσο όρο. Αλλά και αρκετά άλλα, που ο Κοβάσεβιτς τα κάνει άψογα.

Πατσαντζόγλου και Λεντέσμα, είναι απαραίτητοι πλέον και αυτό το επιτυγχάνουν με τη δουλειά που κάνουν μέσα στο γήπεδο. Η ομάδα εμφανίζει σταθερότητα στα χαφ και στιβαρότητα. Δεν παίζει κλωτσοσκούφι πλέον και ούτε φοβάται ή δυσκολεύεται να μεταφέρει τη μπάλα από την άμυνα προς την επίθεση. Μπράβο στο κέντρο που έχουμε. Εάν το ενισχύσουμε λίγο περισσότερο, θα έχουμε και αντικαταστάτες, ούτως ώστε να μην ανησυχούμε μετά από κάθε τραυματισμό κάποιου.

Φέτος φαίνεται πως ο Ολυμπιακός, σε όλα του επίπεδα, χρησιμοποιεί μυαλό και στρατηγική κατά τη διάρκεια του αγώνα. Δείχνει πως είτε παίζει καλή μπάλα, είτε μέτρια, ΔΕΝ ΑΣΤΕΙΕΥΕΤΑΙ!! Κάθε παιχνίδι έχει τη δική του σημασία για αυτόν και αυτός δεν αστειεύεται. Ακολουθεί τη στρατηγική του για κάθε παιχνίδι και δείχνει διαβασμένος για αυτό. Φέτος δεν υπάρχουν εκπλήξεις για αυτόν. Τουλάχιστον έως τώρα. Ο φετινός Ολυμπιακός (και των επόμενων χρόνων βέβαια) είναι ένα πρωτάθλημα μόνος του. Λες και είναι η ομάδα guest στο Ελληνικό Πρωτάθλημα, προκειμένου αυτό να αποκτήσει ουσία, αξία και μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Είναι προφανές πως αυτή η αλλαγή και η νέα εικόνα έχει ξεκινήσει από την Διοικητική Αλλαγή, από την αλλαγή της Διοικητικής Δομής της ΠΑΕ. Γι αυτό και ο Λεμονής μπορεί και κάνει τη δουλειά του, οι παίκτες είναι οι κατάλληλοι, κλπ. Όλα δείχνουν να δουλεύουν αρμονικά και συστηματικά. Άλλωστε, όλοι από την κορυφή ως τους ποδοσφαιριστές, είναι τμήμα της Διοικητικής Δομής.

Θα μου άρεσε να έβλεπα σε λίγο καιρό την ομάδα να προπονείται νωρίς το πρωί, ας πούμε κατά τις 8, και να ξεκινάει με TAI CHI CHUAN. Η εφαρμογή της κινεζικής πειθαρχίας στην ομάδα, θα την εκτινάξει στα ύψη.

ΜΠΡΑΒΟ σε ΟΛΟΥΣ!!!!!

Wednesday, December 12, 2007

Κατάθεση συναισθημάτων 11.12.2007

Δεν είχα εισιτήριο και παρακολουθούσα τον αγώνα από μία καφετέρια που βρίσκεται έξω από το γήπεδο. Ήταν από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της ζωής μου ως φίλαθλος του Ολυμπιακού. Να βλέπω το γήπεδο φωτισμένο, τους φιλάθλους και τις σημαίες όσο μπορούσα να τους διακρίνω από τις εισόδους των θυρών, να ακούω τις ιαχές του κόσμου που είχε γεμίσει το γήπεδο, ήταν πολύ συγκινητικό. Δυστυχώς δεν βρήκα εισιτήριο. Το πρώτο γκολ το άκουσα στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μου, έχοντας την ένταση σχεδόν στο μέγιστο, ανοιχτά τα παράθυρα παρά το κρύο που έκανε, να τρέχω με 120 στην παραλιακή για να προλάβω να φτάσω στο Καραϊσκάκη, έστω για να είμαι κοντά κι ας μην είμαι μέσα. Αρκεί να αισθάνομαι την ένταση, πως προσφέρω κι εγώ στην επίτευξη της νίκης έστω κι απ' έξω. Στο πρώτο γκολ χειροκροτούσα μέσα στο αυτοκίνητο και τραγουδούσα, και όσοι με έβλεπαν από τα διπλανά αυτοκίνητα με κοιτούσαν με περιέργεια και απορία. Δεν με ενδιέφερε όμως. Εάν δεν είσαι Ολυμπιακός, εάν δεν έχεις ζήσει μέσα στο γήπεδο στιγμές που έχουν χαραχτεί στην ψυχή σου, δεν μπορείς να καταλάβεις ακριβώς το πώς αισθανόμουν εκείνη τη στιγμή. Μία από αυτές τις στιγμές είναι η ήττα του Ολυμπιακού από τον Παναθηναϊκό με 4-0 στο Ολυμπιακό Στάδιο, πριν από πάρα πολλά χρόνια. Εκείνο το βράδυ έκλαιγα στο γήπεδο, θυμάμαι να φωνάζουμε όλοι οι γαύροι τους παίκτες μας “πουλημένοι, πουλημένοι” και εγώ να κλαίω, να κάθομαι στην αγκαλιά του πατέρα μου και να κλαίω στους ώμους του έντονα και να μην μπορώ να βλέπω όλο το παιχνίδι. Δεν ήθελα να φύγω γιατί ήξερα πως την άλλη μέρα το πρωί στο σχολείο θα με κορόιδευαν οι Παναθηναϊκοί συμμαθητές μου. Αυτές οι σκέψεις και άλλες πέρασαν σε δευτερόλεπτα από το μυαλό μου καθώς πήγαινα στο γήπεδο σήμερα. Όταν βάλαμε το δεύτερο γκολ δάκρυσα. Όταν βάλαμε το τρίτο δεν μπορούσα να συγκρατήσω το κλάμα μου. Με κοιτούσαν οι γύρω μου και με την έκφραση του προσώπου τους μου έδειχναν πως με καταλάβαιναν. Πώς άλλωστε να μην με καταλάβαιναν, όταν παρόμοιες στιγμές είχαν ζήσει κι εκείνοι στο παρελθόν? Δίπλα μου είχα ηλικιωμένους οι οποίοι πετάχτηκαν όρθιοι από την καρέκλα τους στο τρίτο γκολ. Τότε ήταν που υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως από του χρόνου και για πάντα θα αγοράζω “διαρκείας”. Είχα πέρισυ και φέτος δεν πήρα, εξαιτίας κάποιων προβλημάτων που είχα. Του χρόνου όμως θα πάρω.

Εάν έβλεπα τον αγώνα από το σπίτι μου, σίγουρα θα ξεσήκωνα τη γειτονιά με τις φωνές μου, όπως είχα κάνει στο πρώτο παιχνίδι με την Βέρντερ. Ίσως όμως να μην έκλαιγα, να μην είχα την ίδια συναισθηματική αντίδραση. Πήγα όμως στο γήπεδο, έστω και απέξω, για να ζήσω αξέχαστες στιγμές.

Είναι η πρώτη φορά νομίζω που γράφω την ίδια νύχτα μετά το τέλος του αγώνα και όχι την επόμενη ημέρα ή πιο μετά. Ήθελα να καταγράψω τα συναισθήματά μου.

Το παιχνίδι όλο ακόμη δεν το έχω δει. παρά μόνο το δεύτερο ημίχρονο από μεγάλη απόσταση από την οθόνη και βέβαια τα γκολ. Τα σχόλιά μου για τον αγώνα θα τα γράψω αύριο ή μεθαύριο, που θα το έχω δει στο σπίτι μου. Αυτή τη στιγμή το μόνο που θέλω είναι να γράψω τα συναισθήματά μου. Και να πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όλους σας για όσα ένιωσα σήμερα. Ομάδα, φιλάθλους, Θεό. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. 

Και βέβαια μία συγγενή μου. Σε ευχαριστώ.

Friday, November 30, 2007

Ο Βασιλιάς της Ευρώπης άλωσε τη Ρώμη!!!


Η άλωση της Ρώμης!!!!

Ο επερχόμενος Βασιλιάς, κατέκτησε ξανά τη Ρώμη (μια φορά τη Γιούβε και μια χθες).

Πολύ καλά στημένη η ομάδα από τον μαέστρο Λεμονή, έφυγε με το διπλό από τη Ρώμη.

Είναι αλήθεια πως πλέον έχω αρχίσει να ανησυχώ λιγότερο για κάποια πιθανή ισοφάριση ή ήττα στα τελευταία 10 λεπτά του αγώνα, όπως στο κοντινό μέχρι πέρισυ παρελθόν.

Η άμυνα πλέον είναι πιο σταθερή, πιο αξιόπιστη και πιο προσεκτική. Ξέρει να παίζει μπάλα. Η αμυντική γραμμή της ομάδας δεν έχει ως πρωταρχικό σκοπό απλώς να διώξει την μπάλα από την άμυνα, όπως γινόταν μέχρι πέρισυ, αλλά ξέρει να κερδίζει την μπάλα από τον αντίπαλο επιθετικό, να την βάζει κάτω και να την προωθεί. Ο Πάντος αριστερό μπακ, ο Τοροσίδης δεξί, Αντζας και Ζεβλάκοφ τα στόπερ, συνεργάζονται άψογα μεταξύ τους και αποτελούν μία αμυντική ομάδα μόνοι τους. Εγγύηση για τα μετόπισθεν του Ολυμπιακού. Όταν ο καθένας από αυτούς είναι σοβαρός στο παιχνίδι του, προστατεύει πολύ καλά την περιοχή που έχει υπό τον έλεγχό του, ξέρει τι του γίνεται και κυρίως ξέρει μπάλα, βοηθάει τον συμπαίκτη του να του έχει τυφλή εμπιστοσύνη και να μην φοβάται εκείνος πως θα πρέπει εκτός της δικής του περιοχής κάλυψης, να τρέχει μονίμως να διορθώνει τα λάθη του άλλου.
Άρα μαζί με τους Σέζαρ και Μπράβο, έχουμε καλές εναλλακτικές στην αμυντική οργάνωση της ομάδας.

Λεντέσμα, Στολτίδης και Πατσατζόγλου τα χαφ, στέκονται πολύ σοβαρά στην θέση τους και μεταφέρουν αξιόλογα την μπάλα και κατεπέκταση το παιχνίδι από την άμυνα στην επίθεση.

Ο Τζόρτζεβιτς και Γκαλέτι στο αριστερό και δεξί άκρο της μεσαίας γραμμής αντίστοιχα, με την σοβαρότητά τους και την τεχνική τους κατάρτηση απλώνουν το παιχνίδι του Ολυμπιακού στα άκρα και δίνουν άλλη προοπτική στην εκδήλωση της επίθεσης.

Ο Λούα Λούα χθες ήταν ο μοναδικός προωθημένος. Μπορεί να μην παρουσίασε κάποια σοβαρή τελική προσπάθεια, αλλά και αυτός, συνέβαλε στο βαθμό που μπορούσε στην αποδιοργάνωση των αντιπάλων.


Ο Κοβάσεβιτς έδειξε για μια ακόμη φορά, πώς πρέπει να λειτουργεί ο πραγματικός επιθετικός. Είναι όντως ο επιθετικός που έλειπε από τον Ολυμπιακό. Από τη μια είναι κρίμα που ήρθε σε αυτήν την ηλικία στην ομάδα, από την άλλη είναι ευλογία που τον έχουμε στην ομάδα μας. Βρήκαμε για κάποιο διάστημα τον παίκτη που ξέρει να σκοράρει.
Μετά τον Αναστόπουλο, δεν θυμάμαι να είχαμε κάποιον επιθετικό, που να σκόραρε τόσο συχνά όσο ο Κοβάσεβιτς.
Έτσι ο Ολυμπιακός, θα μπορέσει να βρει έναν δεύτερο επιθετικό, χωρίς όμως το άγχος της βιασύνης και του πιθανού λάθους από αυτήν. Είναι καιρός ο Κωνσταντίνου να μαζεύει τα πράγματά του και να συνειδητοποιεί πως οι μέρες του στον Ολυμπιακό είναι μετρημένες και λίγες.


Αντώνη είσαι τρέλα με την κόκκινη φανέλα. Αχ ρε Αντώνη, please don't go. Από την Εθνική Ομάδα και να φύγεις δεν πειράζει, από τον Ολυμπιακό όμως, please, μας πειράζει.
Μετά την εποχή του Σαργκάνη, είσαι ο μοναδικός που χαιρόμαστε και δεν φοβόμαστε να βλέπουμε κάτω από τα δοκάρια της ομάδας μας. Είσαι πρωταθλητής Ευρώπης με την Εθνική, δεν θέλεις να γίνεις και πρωταθλητής Ευρώπης σε διασυλλογικό επίπεδο? Εμείς πάντως θέλουμε να σε δούμε. Δηλαδή ο άλλος, της Λάτσιο τι παραπάνω έχει από εσένα και παίζει στα 40 του?


Και φτάνουμε στον μαέστρο, στον άνθρωπο που αποφάσισε πως είναι καιρός να μας δείξει ποιος είναι, πως άλλαξε από το παρελθόν, δεν είναι ο ίδιος, εξελίγχθηκε. Σου βγάζουμε το καπέλο Sir Takis. Η αλήθεια είναι πως διαφέρεις από τον Τάκη του παρελθόντος. Είσαι πιο προσεκτικός, ξέρεις τι λες, δείχνεις να δουλεύεις σαν μεγάλος ευρωπαίος προπονητής, να ζητάς να εφαρμοστούν τα συστήματα και οδηγίες σου, οι οποίες φέρνουν αποτελέσματα. Δεν διαφέρεις σε τίποτα από τους προπονητές των πρωταθλημάτων. Εάν συνεχίσεις να εξελίσσεσαι, πίστεψέ με, θα γίνεις πολύ μεγάλος. Θα αφήσεις εποχή, είτε στον Ολυμπιακό είτε σε άλλη ευρωπαϊκή ομάδα. Μακάρι να είναι στον Ολυμπιακό.

Τελικά είναι σωστή η αντίληψη να μην επιθυμούμε ποδοσφαιριστές-φίρμες, οι οποίοι έρχονται με τη νοοτροπία της φίρμας στην ομάδα. Είναι καλύτερο να έχουμε ποδοσφαιριστές-ονόματα και ταυτόχρονα επαγγελματίες, που γνωρίζουν πως πρέπει να σέβονται την ομάδα τους, τους συμπαίκτες τους, το σύνολο, να εργάζονται στην προπόνηση σοβαρά και αυστηρά, και πως η δική τους ανέλιξη και καταξίωση περνά μέσα από τις επιτυχίες του συνόλου.

Ο Ολυμπιακός δεν έπαιξε μεγάλη μπάλα χθες, αλλά έδειξε πως γίνεται σιγά σιγά μια ομάδα που γνωρίζει πώς πρέπει να αντιμετωπίζει τον κάθε αντίπαλο, να ακολουθεί στρατηγική, ώστε να πάρει στο τέλος του παιχνιδιού το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Τόσο από τον τρόπο του παιχνιδιού και ανάπτυξης της ομάδας κατά τη διάρκειά του, όσο και από τα λόγια των Λεμονή και Στολτίδη, διαφαίνεται και επιβεβαιώνεται πως φέτος γίνεται δουλειά στον Ολυμπιακό. Πλέον ο ένας σέβεται τον άλλο, ακολουθούνται κανόνες συμπεριφοράς και δεν μετράει εάν είσαι μικρή ή μεγάλη φίρμα. Πλέον οι παίκτες σέβονται τον προπονητή, τον ακούν και εφαρμόζουν τις οδηγίες-εντολές του. Ο προπονητής ξέρει τι του γίνεται, άλλωστε εάν δεν εφαρμόσουν όσα τους πει, δεν πρόκειται να διαπιστώσουν εάν έχει δίκιο. Ο προπονητής γνωρίζει πως να το περάσει αυτό που θέλει στους παίκτες του.

Αυτή η συμπεριφορά είναι αλυσίδα, δηλαδή η σχέση προπονητή-παικτών συνεχίζεται προς τα πάνω, Τεχνική Ηγεσία-Προπονητής-Παίκτες, Διοίκηση-Τεχνική Ηγεσία-Προπονητής-Παίκτες, αλλά και από πάνω προς τα κάτω. Φαίνεται να τηρείται ευλαβικά, για αυτό και τα αποτελέσματα.

Ακόμη ευτυχώς είναι η αρχή. Σιγά-σιγά χτίζεται το μέλλον και κατασκευάζεται η διάρκεια.


Θρύλε μου η ζωή, δεν ξέρω τι θα πει.....Ζηλεύω πραγματικά τους φιλάθλους μας που πήγαν στη Ρώμη για να ζήσουν αυτή τη μοναδική στιγμή. Μακάρι να ήμουν σε θέση να πάω και εγώ. Μπράβο παιδιά. Να έχετε την υγεία σας και τη δύναμη να συνοδεύετε και να ακολουθείτε το Θρύλο μας παντού. Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για την ατμόσφαιρα που δημιουργείτε στα παιχνίδια, για αυτό που ζω κάθε φορά, είτε όταν βρίσκομαι στο γήπεδο, είτε όταν το βλέπω από την τηλεόραση. Σας ευχαριστώ.



Και για την ιστορία: 

Λάτσιο-Ολυμπιακός: 1-2

Thursday, November 8, 2007

Ολυμπιακός-Ρεάλ: 0-0


Ένα ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΡΑΒΟ στη "ΘΥΡΑ 7" για την καταπληκτική χορογραφία που παρουσίασαν στην αρχή. Πραγματικά αξιοζήλευτη και αξιοθαύμαστη!! Πάντα βρίσκουν τρόπο να μας συγκινήσουν. Μπράβο παιδιά!!!!!


Φεύγω πλέον από το γήπεδο και συναισθάνομαι υπερήφανος για την ομάδα μου. Παράλληλα και λίγη πικρία, αυτή τη φορά όμως όχι γιατί έχασα (όπως συνέβαινε διαρκώς πέρισυ), αλλά γιατί έφερα ισοπαλία και δεν κέρδισα. Πλέον δεν φοβάμαι τα μεγαθήρια της Ευρώπης. Τα κοιτάζω στα μάτια και τα αντιμετωπίζω ως εγώ να είμαι ο άρχοντας της ζούγκλας.

Χωρίς Λεντέσμα, Άντζα, Ντομί, Τοροσίδη, με τους τραυματισμούς (και αποχωρήσεις) κατά τη διάρκεια του αγώνα των Μπράβο και Σέζαρ, τον τραυματισμένο Κοβάσεβιτς και τον Γκαλέτι να τελειώνει τον αγώνα με σχίσιμο στο αριστερό του καλάμι, χωρίς δηλαδή το μισό βασικό κορμό της ομάδας και χάνοντας το δικαίωμα για δύο κατ'επιλογήν αλλαγές και με Αρτσούμπι και Μενδρινό, παρουσιάσαμε και αποδείξαμε πως κάτι ΜΕΓΑΛΟ δημιουργείται σιγά και σταθερά στον Ολυμπιακό. Και το αποδείξαμε απέναντι στο μεγαθήριο που λέγεται Ρεάλ, η οποία κατέβηκε να παίξει με τους Ρομπίνιο, Ραούλ, Νιστελρόι, Γκάγο, Καναβάρο, Μπαλμπόα και όχι μόνο, ε τότε φαίνεται ξεκάθαρα πως στο μέλλον θα γίνεις Βασιλιάς.

Και όπως πολύ σωστά δήλωσε ο Λεμονής, όλοι μας πρέπει και έχουμε υπομονή (και επιμονή θα έλεγα) με αυτή την νέα φιλοσοφία στην ομάδα, για να μπορέσουμε να φτιάξουμε το Βασιλιά. Ο Πάντος, ανέφερε πως φέτος προέχει για όλους τους ποδοσφαιριστές το καλό της ομάδας. Αυτή η νοοτροπία γίνεται αντιληπτή από εμάς τους φιλάθλους, οπότε κι εμείς στηρίζουμε την προσπάθεια. Εάν δεν φαινόταν, όπως πέρισυ για παράδειγμα, θα αδιαφορούσαμε έντονα. Είναι γεγονός πως όταν φροντίζεις και ενδιαφέρεσαι πρωτίστως για το συμφέρον και καλό της ομάδας, εύλογα θα έρθει και η ικανοποίηση του δικού σου προσωπικού συμφέροντος.

Πόση μεγάλη καταξίωση και συγκίνηση για έναν ποδοσφαιριστή να ζητωκραυγάζει ένα γεμάτο ολόκληρο γήπεδο το όνομά σου: "Τάσος Πάντος, οεοεοε, οεοεοε"!!! Κάποτε λέγαμε πως για κάποιους αμυντικούς ισχύει και εφαρμόζεται το δόγμα "ή η μπάλα θα περάσει ή ο παίκτης, ποτέ και οι δύο". Χθες λοιπόν, ο Τάσος Πάντος καθιέρωσε νέο νόμο: "ούτε η μπάλα θα περάσει, αλλά ούτε κι εσύ". Αποτέλεσμα, τόσο απλά, να εξαφανίσει τον Ρομπίνιο, αναγκάζοντας τον Σούστερ (προπονητής της Ρεάλ) να του αλλάξει πλευρά στο γήπεδο αρχικά και μετά να τον αντικαταστήσει. Κανείς μα κανείς δεν μπορούσε να κάνει το παιχνίδι του από την πλευρά του Πάντου. ΜΠΡΑΒΟ στον Τάκη Λεμονή για τη δημόσια δήλωση και αναγνώριση του Πάντου, λέγοντας πως μπορεί να μην είναι ο SuperStar, αλλά για τον Λεμονή είναι!!!

Δυστυχώς για ακόμη μία φορά ο Μιχάλης Κωνσταντίνου δεν απέδωσε τα αναμενόμενα και δεν προσέφερε κάτι παραπάνω στην ομάδα. Ούτε μάρκαρε, ούτε επιτέθηκε, ούτε έτρεξε. Είναι όντως αργός παίκτης στην κίνηση, με άλλα λόγια απλώς υπάρχει στο γήπεδο. Έτσι όπως παίζει λοιπόν φέτος, εάν συνεχίσει, μάλλον θα διακόψουμε τη συνεργασία μας μαζί του. Θέλουμε ταχύτητα, όχι βαρύτητα.

Ο Λούα Λούα συνέχισε για μία ακόμη φορά να παίζει μόνος του και να κάνει σοβαρά λάθη. Λάθη σοβαρά έκανε και ο Σέζαρ μερικές φορές.

Ευτυχώς που τελευταίος στην άμυνα είναι ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΙΚΟΠΟΛΙΔΗΣ!!! ΕΥΤΥΧΩΣ!!!


Χαίρε Βασιλιά Ολυμπιακέ!!!

Monday, November 5, 2007

Ολυμπιακος - ΠΑΟΚ: 2-1

Εξυπνη σκέψη του Λεμονή να προχωρήσει σε αντικατάσταση του Λούα Λούα με τον Μιχάλη Κωνσταντίνου.
Ο Λούα σε όλο το διάστημα της συμμετοχής του έπαιζε μόνος του, δεν έδινε πάσες στους συμπαίκτες του όταν η ομάδα προσπαθούσε να οργανωθεί επιθετικά, έκανε αρκετά λάθη και έχανε γκολ.
Ο Κωνσταντίνου είναι βαρύς παίκτης, δεν κινείται γρήγορα όπως ο Λούα, όμως κάθεται διαρκώς στην επίθεση, με αποτέλεσμα πάντα να κρατάει πίσω έναν αμυντικό του αντίπαλου. Ο Μιχάλης είναι σαφώς πιο ομαδικός από τον Λούα.
Η αλλαγή αυτή, έδωσε την ευκαιρία στον Κοβάσεβιτς να βρεθεί περισσότερες φορές με την μπάλα στα πόδια και σε φάσεις για γκολ, το οποίο και έβαλε.
Η επιθετική δραστηριότητα του Ολυμπιακού απέκτησε οργάνωση, ο Γκαλέτι δεχόταν περισσότερες φορές την μπάλα για να ξεκινήσει από τη δεξιά πλευρά την ολοκλήρωση της επίθεσης, κίνηση η οποία κάθε φορά που γινόταν δυσκόλευε τρομερά την άμυνα του ΠΑΟΚ.

Η ομάδα στο πρώτο ημίχρονο δεν παρουσίασε την εικόνα ενός συνόλου που κινείται μεθοδικά και σταθερά στο γήπεδο, είτε με ταχύτητα είτε πιο αργά. Ενώ αρκετοί από τους παίκτες (αν όχι η πλειοψηφία αυτών) προσπαθούσε, υπήρχαν κάποιοι που φρόντιζαν να χαλάσουν αυτή την προσπάθεια. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο Λεμονής αντιδρούσε αγανακτισμένος, σήκωνε τα χέρια ψηλά και απορούσε με τις ανόητες αντιδράσεις των παικτών του, τους μιλούσε, αλλά αυτοί τίποτα. Βέβαια, όταν έχεις κάποιον στην επίθεση να σου χαλάει ό,τι πας να φτιάξεις, όπως ο Λούα χθες, δεν έχεις τη διάθεση να παίξεις. Αποτέλεσμα? δεχθήκαμε το γκολ. Τελείωσε το πρώτο ημίχρονο, τους είπε αυτά που τους είπε στα αποδυτήρια και ξεκίνησε το δεύτερο. Και επειδή συνέχισε ο Λούα να παίζει μόνος του, να μην έχει σοβαρότητα στο παιχνίδι του, οδήγησε με τη συμπεριφορά του το Λεμονή να τον αντικαταστήσει άμεσα. Μπράβο στον Τάκη.

Κατά τα άλλα, ο ΠΑΟΚ στάθηκε αξιόλογα μέσα στο γήπεδο, προσπάθησε, είχε τη δυνατότητα να ισοφαρίσει το παιχνίδι, αλλά λίγες φάσεις ικανές να δημιουργήσουν σοβαρό πρόβλημα στην άμυνα του Ολυμπιακού.

Αυτά, μέχρι την Τρίτη με τα σχόλια μετά το τέλος του αγώνα με τη Ρεάλ στο Καραϊσκάκη.

Friday, October 26, 2007

Ρεάλ-Ολυμπιακός: 4-2 (!!!)


Ρεάλ-Ολυμπιακός: 4-2 !! ΖΗΤΩ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ !!!!!!


Αυτούς τους πανηγυρισμούς θα τους ζούμε πολύ συχνά πλέον, είτε στην Ελλάδα (που το έχουμε συνηθίσει), είτε στην ΕΥΡΩΠΗ (επιτέλους!!).

Η "Βασίλισσα" της Ευρώπης επιτέλους βρήκε το "Βασιλιά" της. Και αυτός είναι ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. Η μόνη ίσως ομάδα που με 10 παίκτες από την αρχή σχεδόν του αγώνα εξέθεσε οικτρά τη Ρεάλ.

Υπήρχαν κάποιοι που θεώρησαν πως η απόδοση του Ολυμπιακού στη Βρέμη και η νίκη του ήταν τυχαία.

Υπήρχαν κάποιοι, οι ίδιοι κάποιοι, που είπαν πως ο Ολυμπιακός θα υποφέρει στη Μαδρίτη και θα μετράει γκολ.

Δυστυχώς (για αυτούς) αυτοί οι κάποιοι δεν παρακολουθούν την πορεία του Ολυμπιακού ούτε το πως παίζει στο Καραϊσκάκη. Δυστυχώς δεν προσέχουν τη διαφορά της ομάδας που συντελείται από πέρισυ τα Χριστούγεννα και συνεχίζει.

Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΠΕΤΑΕΙ!!!!!!

Είναι η πρώτη φορά (μετά τη Βρέμη) που οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού, ενώ χάσαμε, είμαστε υπερήφανοι και έχουμε το συναίσθημα του πραγματικού νικητή του αγώνα. Γιατί μέσα στο γήπεδο, νικητής ήταν ο Ολυμπιακός και όχι η Ρεάλ. Η καρδιά της Ρεάλ πήγε στην Κούλουρη και ο προπονητής τους κινδύνεψε να απολυθεί. Στην έδρα της και με 10 παίκτες από την αρχή σχεδόν της τρίξαμε τα δόντια και της δείξαμε πως όσα είχε συνηθίσει μαζί μας στο παρελθόν, είναι καιρός να τα ξεχάσει και να τα αφήσει εκεί. Χθες γράφτηκε νέο βιβλίο ιστορίας στις μεταξύ μας σχέσεις και πρωταγωνιστής αυτού, ήρωας αυτού, ο Ολυμπιακός.

Μια Ρεάλ που πίστεψε πως επειδή σκόραρε στο 2' από λάθος δικό μας θα κάνει περίπατο. Ένας Ολυμπιακός που πλέον δεν φοβάται να αντιμετωπίσει στα ίσια την οποιαδήποτε ευρωπαϊκή ομάδα, όσα πρωταθλήματα Ευρώπης και να έχει κατακτήσει, ισοφάρισε στο 7' και στο 12' είπε να δείξει τα μπιπ του στη γυναίκα του αγώνα, τη Ρεάλ, δείχνοντάς της πως οι άντρες μπορούν να παίζουν και με 10 παίκτες το ίδιο καλά. Δεν χρειάζονται 11.Έτσι δεχθήκαμε μία κόκκινη κάρτα στο 12'. Μετά η Ρεάλ έγινε γυναίκα και είδε αλλά και ένιωσε τον άντρα μέσα της (στην έδρα της). Σύντομα και στο ξενοδοχείο (στο Καραϊσκάκη δηλαδή).

Ε,Ε,Ε...Ο,Ο,Ο...ΕΤΣΙ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ !!!!!!

Αυτός είναι ο πραγματικά ευρωπαίος Ολυμπιακός. Ο γρήγορος, ο δυνατός, ο έξυπνος, ο σταθερός, ο αλάνθαστος, ο μη φοβιτσιάρης, ο επαγγελματίας. Χαίρεσαι να βλέπεις αυτην την ομάδα να παίζει μπάλα μέσα στο γήπεδο. Φέτος, σε όποιο παιχνίδι τον έχω δει, τον έχω θαυμάσει. Δεν υστερείς πουθενά. Ή τουλάχιστον δεν το δείχνεις, το προστατεύεις καταπληκτικά. Το ΟΝΕΙΡΟ της Διοίκησης και των φιλάθλων του Ολυμπιακού γίνεται σταδιακά πραγματικότητα.

Γιατί διαισθάνομαι πως πολύ σύντομα (μέσα στα επόμενα λίγα χρόνια) θα τον θαυμάζουμε στον τελικό του Champions League? Αλλά και τότε "...δεν θα βάλουμε μυαλό", αλλά θα είμαστε ακόμη πιο "...άρρωστοι με τον Ολυμπιακό"!!

Το χθεσινό σκορ (4-2), εάν το διαβάσει κάποιος χωρίς να δει το παιχνίδι ή τις εφημερίδες και τα site, θα πει πως ακόμη μία φορά ο Ολυμπιακός έχασε με 4. Εάν όμως θυμάται ή δει τον αγώνα και την σχετική με αυτόν ενημέρωση, τότε θα συνειδητοποιήσει πως από τύχη η Ρεάλ κέρδισε. Και ο Βασιλιάς είναι άλλος πλέον και νεογέννητος. Που να μεγαλώσει κιόλας!!!! "Φοβού τους Ολυμπιακούς"!!!!

Άραγε, στα επόμενα dvd που θα κυκλοφορήσει ο Ολυμπιακός με τα νέα πρωταθλήματα, μήπως να περιλαμβάνει και ειδικό αφιέρωμα με ξεχωριστό dvd στους Ευρωπαϊκούς αγώνες??


Μπράβο στους φιλάθλους που ακολουθούν την ομάδα στα εκτός έδρας παιχνίδια, με τις όποιες δυσκολίες ο καθένας τους. Τους αξίζει να γεύονται χαρά και να αισθάνονται περήφανοι για τον Ολυμπιακό. Πάντα βέβαια ήμασταν περήφανοι, τόσο για την ομάδα όσο και για αυτούς που θυσιάζουν άλλα πράγματα από την καθημερινότητά τους για να βρεθούν κοντά στην ομάδα που αγαπούν.


Συγχαρητήρια στον κο Λεμονή, ο οποίος δείχνει πως εξελίσσεται σε έναν μεγάλο ευρωπαίο προπονητή. Όλοι μας χρειαζόμαστε μία υπέρβαση στη ζωή μας, προκειμένου να διαπιστώσουμε πως τελικά τα όριά μας και οι ικανότητές μας δεν περιορίζονται μέχρι το σημείο που νομίζαμε, αλλά πηγαίνουν πολύ παραπέρα. Ο κος Λεμονής δικαιούται να χτυπιέται για την εξέλιξη του παιχνιδιού και να ζητάει την νίκη.

Μπράβο στον κο Ίβιτς γιατί δείχνει πως είναι καταπληκτικός στο ρόλο που του έχει αναθέσει η Διοίκηση του Ολυμπιακού, να είναι ο Τεχνικός διευθυντής. Πλέον η ομάδα μας δεν αναζητά παίκτες μόνο το συγκεκριμένο εκάστοτε διάστημα της μεταγγραφικής περιόδου, αλλά διαρκώς όλο το χρόνο, προβλέποντας τις ανάγκες που θα προκύψουν.

Και κάτι για να γελάσουμε:
(1): Είναι αλήθεια πως ο Πεσέιρο δήλωσε ότι οι ποδοσφαιριστές του είναι καλύτεροι από αυτούς του Ολυμπιακού? Του εύχομαι να έρθει στο Καραϊσκάκη όταν θα παίζει η ομάδα του έχοντας βαζελίνη στα χέρια του για να μην πονέσει. Μην τρομάξει όμως από την εμπειρία που θα ζήσει. Θα είναι πρωτόγνωρη για αυτόν.
(2): Η ΑΕΚ ελπίζει πως θα πάρει πρωτάθλημα φέτος? Μάλλον θα αγωνίζεται μαζί με τον ΠαναθηναΙκό για τις θέσεις 2 έως 5 φέτος.

Πάλι μας έκαναν αυτοί οι δύο (ΠΑΟ & ΑΕΚ) να γελάσουμε.