Ολυμπιακός-Ατρόμητος: 4-1

Μπορεί ο αγώνας να τελείωσε πριν από μερικές ημέρες, αλλά εγώ αποφάσισα να γράψω κάποια σχόλιά μου για αυτόν σήμερα και μάλιστα μία ημέρα από τον αυριανό αγώνα με τον Εργοτέλη.

Ο λόγος που δημοσιοποιώ την άποψή μου μερικές ημέρες μετά τη λήξη του αγώνα (και όχι την ίδια ή την επόμενη), είναι αποκλειστικά αποτέλεσμα της επιθυμίας μου να πραγματοποιώ κάθε φορά το εξής πείραμα: μετά από μέρες, τί αίσθηση έχω ακόμη για τον συγκεκριμένο αγώνα του οποίου καταγράφω τα σχόλιά μου και φυσικά (το σπουδαιότερο) της εμφάνισης της ομάδας μου.

Ετσι λοιπόν θα κάνω και τώρα.

Για μένα λοιπόν ο αγώνας χωρίζεται σε δύο περιόδους: στην προ αποβολής Καστίγιο και τραυματισμού του Μπόρχα και στην μετά.

Στην πρώτη περίοδο μου άρεσε το παιχνίδι των ξαφνικών αντεπίθέσεων που έκανε ο Ολυμπιακός. Είχαμε όμως πρόβλημα διαρκώς στην τελική εκτέλεση της κάθε φάσης. Αδυνατούσαμε να βάζουμε τα εύκολα γκολ. Λες και τους φαινόταν πρωτόγνωρη εμπειρία να βρίσκονται τόσο εύκολα αντιμέτωποι με το σκοράρισμα. Εδώ όντως χρειαζόμαστε βελτίωση, διότι δεν θα παίζουμε πάντα με ομάδες τέτοιου επιπέδου. Οταν θα βρισκόμαστε στην Ευρώπη τι θα κάνουμε? Το θετικό σε αυτό το πρόβλημα είναι πως το αναγνωρίζει ο Λεμονής και προσπαθεί να το βελτιώσει.

Τα γκολ αυτή τη φορά μπήκαν από την επιθετική γραμμή (Καστίγιο, Μπόρχα, Ριβάλντο). Ποδοσφαιρικά, αυτό είναι το ορθό, να σκοράρουν οι επιθετικοί και όχι οι αμυντικοί. Όταν το γκολ μπαίνει από αμυντικό, εκεί έχουμε πρόβλημα. Τον επιθετικό τον έχεις για να σου βάζει γκολ, όχι για να πιάνει μία θέση στο γήπεδο για την συμπλήρωση της ενδεκάδας. Θυμόμαστε όλοι τον Νίκο Αναστόπουλο.

Ο Μπόρχα αποδεικνύει πως είναι ο επιθετικός μας. Προς το παρόν τουλάχιστον. Στατιστικά, σε κάθε συμμετοχή του σκοράρει. Έτσι λοιπόν, προκύπτει το ακόλουθο ερώτημα: Μπόρχα ή Κωνσταντίνου? Καταρχήν, χρειαζόμαστε έναν (ή δύο) επιθετικό που θα σκοράρει σε κάθε παιχνίδι. Ο Μπόρχα βρίσκει δίχτυα ευκολότερα από τον Κωνσταντίνου. Ο Κωνσταντίνου βέβαια, έχει πάντα 1 με 2 παίκτες να τον μαρκάρουν, άρα αφήνει ανοιχτούς διαδρόμους για την υπόλοιπη επιθετική γραμμή μας. Όμως είναι βαρύς στην κίνησή του. Ο Μπόρχα μπορεί να μην έχει 1 με 2 παίκτες να τον μαρκάρουν, είναι όμως πιο ταχύς και παρουσιάζεται σε διάφορες φάσεις μέσα στο παιχνίδι, όχι μόνο επιθετικά. Και σαφώς, το σημαντικότερο, σκοράρει πιο συχνά. Μήπως μας ευνοεί επιθετικά να έχουμε και τους δύο μαζί μέσα στον αγώνα?

Ο Παππάς, διαρκώς παρουσιάζει μία φοβία στο να συνεχίζει μόνος του τη φάση που δημιουργεί. Αφού προσπεράσει τον αντίπαλο, δείχνει να διακατέχεται από αμηχανία (ή φοβία) όταν μπαίνει στην μεγάλη περιοχή, μη γνωρίζοντας τι να κάνει ή έχοντας φόβο για αυτό που σκέφτεται να κάνει. Λες και κομπλάρει.

Ο Τοροσίδης πάντα σωστός επαγγελματίας. Μπράβο. Όπου και να τον βάλεις να παίξει, θα σου αποδόσει τα αναμενόμενα. Άλλωστε από αυτόν δεν ξεκίνησε το γκολ? Βλέπει το παιχνίδι και αναπτύσσεται. Κάθε φορά δείχνει πως γνωρίζει μπάλα.

Και ερχόμαστε στη δεύτερη περίοδο. Μετά την αποβολή του Καστίγιο και μετά τον τραυματισμό του Μπόρχα. Εκεί λοιπόν, έχουμε μείνει χωρίς επιθετική γραμμή. Είναι λογικό να μην έχουμε επιθέσεις. Παρόλαυτά, στο τέλος βάλαμε και άλλο γκολ. Εδώ λοιπόν, ήταν μία καλή στιγμή και ευκαιρία να δούμε το αμυντικό παιχνίδι του Ολυμπιακού και την οργάνωση αυτού. Μου έδεινε την εντύπωση (θετική) πως η αμυντική ζώνη της ομάδας είχε μία ευκολία προσαρμογής και αναδιάταξης ανάλογα από ποιά πλευρά δεχόμασταν την οποιαδήποτε επίθεση. Πότε λοιπόν γύρισε στα αριστερά, πότε στα δεξιά, πότε κανονικά να κοιτάζει προς το κέντρο. Μου άρεσε αυτή η εικόνα. Παρουσίαζε ωριμότητα. Σαφώς και χρειάζεται βελτίωση και συνήθεια στο παιχνίδι.

Είναι αλήθεια πως φαίνεται κάποια διαφορά σε πολλά σημεία υπέρ του Λεμονή, εάν συγκρίνουμε την ομάδα του Λεμονή με την ομάδα του Σόλιντ. Η ομάδα του Λεμονή, δείχνει πιο ζωντανή. Πιο συγκεντρωμένη, πιο ώριμη, πιο ομαδική. Κάθε φορά φαίνεται πιο βελτιωμένη από την προηγούμενη σε κάποια σημεία. Ο ίδιος ο Λεμονής αυτή τη φορά εμφανίζεται πιο ώριμος ως προπονητής. Σε όλα τα επίπεδα. Αυτό είναι καλό. Έτσι γίνεται η ομαλή μετάβαση από την μία εποχή στην άλλη. Το είχαμε άλλωστε πει και σε παλαιότερο post. Διαρκώς λοιπόν επιβεβαιώνεται πως η αλλαγή προπονητή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή που έγινε, ήταν η καλύτερη ως διοικητική απόφαση.